Fátt er svo með öllu illt...

9. desember árið 2000 var togarinn Rán á veiðum í brjáluðu veðri. Þar um borð var maðurinn minn. Þeir voru að taka inn trollið þegar brot reið yfir skipið og trollbelgurinn kastaðist til og þeytti manninum mínum, sem er tæpir tveir metrar og vel yfir hundrað kíló, þvert yfir dekkið og hann lenti á rekkverki og slasaðist mjög illa á hálsi og baki.

Í einu vetfangi var maðurinn orðinn öryrki og 75% af tekjum heimilisins horfin. Það hefði þó getað farið verr því í sjóprófi kom fram að hefði hann ekki verið svona hávaxinn hefði hann fengið belginn í höfuðið og hefði þá ekki þurft að kemba hærurnar.

Nú tóku við erfiðir tímar. Hann alltaf mjög kvalinn og fór í hverja aðgerðina á fætur annarri. Reynt var að brenna fyrir taugaenda til að minnka sársaukann en svæðið var of stórt til að það tækist almennilega. Hann fór á Reykjalund og það kom svo sem ekkert út úr því. Rótsterkar verkjatöflur voru það eina sem virkaði. Ég spurði einu sinni heimilislækninn okkar hvort hann þyrfti ekki að fara í meðferð þegar hann hætti á lyfjunum. Læknirinn horfði á mig eins og ég væri hálfviti og sagði: "Hann hættir aldrei á þeim." Þannig var nú það.

Í öllu þessu tilstandi kom upp ástand sem ég hafði alls ekki hugsað út í. Sjálf er ég skipstjóradóttir og hafði verið sjómannskona öll mín fullorðinsár. Ég hafði sem sé aldrei upplifað það að það væri karlmaður einhver fastastærð á heimilinu. Fljótlega eftir að hann kom í land fór ég að finna fyrir pirringi yfir að hann væri að skipta sér af barninu MÍNU, róta í skúffunum og skápunum MÍNUM og vildi jafnvel breyta hlutum sem ég hafði alltaf gert eftir mínu höfði. Og það sem meira var, strákurinn minn sem var sjö ára þegar þetta gerðist var iðinn við að láta pabba sinn vita að "við mamma gerum alltaf svona en ekki svona".

Smám saman vöndumst við Úlfar þó þessari innrás á heimilið og nú er þetta bara orðið hið besta mál. Maðurinn sem gat ekki smurt sér brauðsneið án þess að slasa sig er orðinn úrvalskokkur, ég man ekki hvenær ég eldaði síðast. Hann á rússneskan vin sem er í því að kenna honum að gera æðisgengnar súpur. Þær eru rosalega góðar en það tekur um fjóra tíma að matreiða þær. Takk fyrir pent. Fyrir tveimur árum keypti hann nýja þvottavél og þurrkara sem voru sett beint niður í þvottahús. Ég hef ekki enn séð þessar græjur en mig minnir að hann hafi sagt að þetta sé AEG. Við fáum heimilishjálp í skúringarnar og aðrar hreingerningar og ég er svo til gjörsamlega hætt að þurfa að standa í bölvuðum húsverkunum sem ég hata af ofsafenginni ákefð.

Nú fyrst skil ég hvað kallarnir í gamla daga áttu gott að eiga heimavinnandi konur og þurfa "bara" að vinna. Ég vinn vaktavinnu og með þessu fyrirkomulagi er alltaf einhver heima fyrir litla barnið sem er 14 ára.

Sko bara. Aðstæður sem til að byrja með minna bara á hafís og hörmungar geta orðið hinar bestu með tímanum.

Athugasemdir

[Guðríður Hrefna Haraldsdóttir, 4.3.2008 kl. 20:58]

Sammála, fátt er svo með öllu illt. Ég þarf að venja soninn á að gera súpur og setja í vél ... annars kvarta ég ekki!

[Halla Rut , 5.3.2008 kl. 01:34]

Frábær færsla hjá þér. Lífið getur verið svo hverfult og við höfum í raun svo litla stjórn þótt við höldum auðvitað mest allan tíman að við séum að stjórna þessu öllu.

[Jóhanna Magnúsar- og Völudóttir , 5.3.2008 kl. 22:57]

 Frábært hugarfar og einlægni hjá þér.. sammála þér með húsverkin!