Þegar faðir minn var ungur skipstjóri var hann á síldveiðum fyrir norðan land. Það gerði aftakaveður og komst hann í var á Raufarhöfn. Þegar hann var lagstur við bryggju kom á fund hand örvæntingarfullur faðir sem bað hann um að reyna að komast með fárveikan son hans til læknis en enginn læknir var þá á staðnum. Pabbi tók vel í þessa beiðni, reyndi að komast en óveðrið var slíkt að hann varð frá að hverfa.

Pabbi var á nýjum báti og því með eins fullkomið apótek og hægt var að fá á þeim tíma. Hann ákvað því að gera sjálfur hvað hann gæti fyrir drenginn. Veikindi drengsins voru þau að hann hafði fengið stóra flís í lærið og greri mikið og var hann kominn með blóðeitrun. Pabbi fór með þeim feðgum heim til þeirra og lét leggja drenginn á eldhúsborðið. Síðan "frysti" hann svæðið þar sem flísin var og skar á. Hann varð að fara mjög varlega því ekki mátti sprengja graftarpokann heldur varð að ná honum heilum. Þetta tókst vonum framar svo pabbi saumaði fyrir og fór um borð. Daginn eftir kom faðirinn um borð til hans og átti ekki orð yfir þakklæti sitt. Drengurinn var orðinn nánast hitalaus og allur að koma til.

Þessa sögu fréttum við fjölskyldan ekki fyrr en rúmum 20 árum seinna þegar Atli bróðir náði sér í konu frá Raufarhöfn og amma hennar fattaði strax hver pabbi var. Svo þótti okkur líka svo merkilegt hvernig hann pabbi, með stærstu hendur í heimi, fór að því að gera svona vandasama aðgerð. Það er greinilega allt hægt.

Þegar hann Styrmir minn var um ársgamall sat hann uppi á eldhúsborði heima hjá pabba og mömmu. Karl faðir minn og Þuríður systir mín voru að gæða sér á hákarli sem þeim þótti báðum hið mesta lostæti. Í góðri meiningu, ég efast ekki um það, stakk systir mín hákarlsbita upp í varnarlaust barnið. Styrmir stirðnaði upp, hann gretti sig svo mikið að andlitið á honum vafðist utan um nefið og svo stóð upp úr honum spýjan. Síðan grét hann svo mikið að það ætlaði aldrei að takast að hugga hann.

Í mörg ár eftir þetta var hann svo hræddur við Þuríði að hann hljóp burt eða skreið undir stól þegar hún  birtist. Þegar hann var þriggja eða fjögurra ára tókst henni að lokka hann til lags við sig með því að gefa honum appelsínu eitt rif í einu. Þegar Styrmir var búinn með appelsínuna og langaði greinilega í meira lét hún hann fá heila appelsínu en lét þau orð fylgja hvort hann vildi ekki kyssa frænku sína fyrir. Styrmir leit á appelsínuna og síðan á Þuríði og henti svo í hana appelsínunni og forðaði sér. Hann ætlaði sko ekki að fara að kyssa manneskju sem hafði troðið óþverra upp í hann þegar hann var barnungur og ósjálfbjarga.

Þegar við fjölskyldan vorum í New York fyrir tveimur árum vorum við á gangi á Times Square þegar við komum auga á nokkra svarta stráka sem voru að dansa á götunni. Strákarnir voru ekkert smáflottir, stórir og vöðvastæltir, og dönsuðu eins og englar.

Þegar hlé var gert á dansinum dró ég upp 20 dollara seðil og veifaði honum til þeirra. Sá stærsti og flottasti kom til mín, eða seðilsins, og ég gat ómögulega stillt mig um að strjúka á honum æðisgenginn upphandlegginn og kurra: You have a very beautiful body. Ég hafði ekki fyrr sleppt orðinu en ég heyrði hvæst við hliðina á mér: Mamma! Síðan var rifið í handlegginn á mér og ég dregin á brott með þvílíkum látum að við lá að ég stæði lárétt út í loftið eins og flagg. Þegar sonur minn taldi óhætt að sleppa af mér takinu horfði hann á mig með reiðisvip og sagði: Hvað er eiginlega að þér manneskja? Þú ert 53 ára! Act your age, woman! Hann skammaðist sín svo fyrir mig að hann var blóðrjóður í framan.

Sem sagt: Ekki dást að ungum folum þegar viðkvæmir unglingssynir eru viðstaddir.

Hann Úlli minn, mömmusinnardúlludúskur, er 16 ára í dag. Mér sem finnst svo stutt síðan hann fæddist. En tölurnar tala sínu máli þannig að þetta er víst óhrekjandi staðreynd. Nú eru bara tvö ár þangað til hann verður sjálfráða og ætla ég að nota tímann til að ráðskast með hann eins og ég mögulega get. Djók.

Nýlega útskrifaðist drengurinn úr grunnskóla. Hann kom vitanlega heim með afbragðs einkunnir og verðlaun eins og hann er vanur. Við foreldrarnir skiljum ekkert í þessu því við verðum eiginlega aldrei vör við að hann læri heima en samt segir umsjónarkennarinn að hann skili öllum verkefnum vel unnum og á réttum tíma. Alveg er þetta merkilegt.

Það er fleira merkilegt með hann Úlfar. Honum hefur tekist að lifa í 16 ár án þess að það hafi þurft að gera við eina einustu tönn í honum og hann hefur aldrei tekið sýklalyf. Svo er hann bara svo þægilegur í allri umgengni, rosalega jákvæður og bara yndislegur í alla staði.

Eins og þið kannski vitið er hann Úlli minn glasabarn. Ef tæknin hefði verið orðin svo mikil að ég hefði getað ráðið hvernig barn ég vildi er ég ansi hrædd um að ég hefði ekki haft hugmyndaflug í hann Úlla, það eina sem ég hugsaði um var að hann yrði jafnfrábær og Styrmir stóri bróðir sem hann og er.

Til hamingju með daginn, krílið mitt.

Ég stend á öndinni af stolti. Nú er nýlokið keppni grunnskólanema í stuttmyndagerð og voru verðlaunin veitt í Kringlubíói í gær. Úlli minn og vinir hans sendu inn mynd sem fékk verðlaun sem besta myndin. Ekki nóg með það, heldur fékk mömmusinnardúlludúskur verðlaun sem besti karlleikari í aðalhlutverki. Það voru rúmlega 80 myndir sendar inn svo mér finnst þetta alveg meiriháttar afrek hjá strákunum. Verð að bjóða þeim út að borða fljótlega til að halda upp á þessi afrek.

Sérstaklega finnst mér þetta frábært þar sem Úlli minn hefur verið ákveðinn í að verða leikari bara frá því hann var smápolli. Þegar honum voru afhent verðlaunin sagði talsmaður dómnefndar, já það var sko alvöru dómnefnd, að leikur hans hefði verið nánast fullkominn og að hann ætti örugglega framtíðina fyrir sér. Ég held að ég sé bara ennþá stoltari núna en þegar hann fékk íslenskuverðlaun menntaráðs Reykjavíkurborgar. Þetta svona togast á.

Móðurhjartað er alveg í klessu yfir þessu öllu saman. Aldrei hef ég haft annað en stolt og ánægju af þessum dreng. Hann er algjört yndi.